Enys Men

Gdzie obejrzeć Enys Men film online?

Enys Men: Kobieta z notatnikiem (wykuta w marmurze Mary Woodvine) mieszka na tytułowej, odizolowanej od świata wyspie (w oryginale „men” wymawia się „mejn”, co w Kornwalii oznacza ni mniej, ni więcej tylko wyspę „kamienną”). Nie ma imienia, na liście płac figuruje jako Ochotniczka, zaś jej dzień wypełniają rutynowe czynności związane z doglądaniem lokalnej flory. Niebo ma kolor spleśniałego twarogu, potężne fale tłuką o brzeg, trawa kołysze się złowróżbnie, a kobieta drepcze w zaklętym kręgu – z chatki na smagane wiatrem klify, potem do transformatora, nad studnię i znów do chatki. Przed zachodem słońca powtarza dziwaczny rytuał, zrzuca kamień w głąb wyschniętej czeluści, nasłuchując, czy uderzy o dno. Ów stan napięcia i niepewności nieuchronnie udziela się widzowi. Bohaterka mogłaby kontemplować cumulusy przez pięć minut, dwie godziny albo cztery dni i nie zrobiłoby to większej różnicy – Jenkin opanował do perfekcji sztukę trzymania nas w stanie hipnozy; jasne, gdzieś na granicy snu, ale jednak hipnozy.

Recenzja filmu

Pytania o to, co kryje się za efektowną fasadą, nawet nie chcę zadawać. Kino Jenkina raczej nie stymuluje mnie intelektualnie. Jest natomiast najpełniejszą realizacją czegoś, co nestor polskiego dokumentu i mój wykładowca Kazimierz Karabasz nazwał niefortunnie „ciszą w drewnie” (albo, jeśli wolicie, „nastrojem miejsca”). Zdanie, które bohaterka zapisuje w notatniku, mówi o pojawieniu się wyprysków na pielęgnowanych przez nią kwiatach. Taki wyprysk może być w zasadzie wszystkim – metafizycznym zagrożeniem, chorobą psychiczną, demonami przeszłości, samotnością. Niepotrzebne skreślicie sami, to ten rodzaj kina, w którym intuicja widza jest punktem wyjścia i dojścia.

Fabuła filmu

Jakby nakręcono go w niemowlęcym okresie folk-horroru. Szesnastomilimetrowa taśma prowokuje oczywiste skojarzenia z eksperymentalnym kinem o paradoksalnej klaustrofobii otwartych przestrzeni, ale dla Jenkina to tylko punkt wyjścia. Jest przecież również idealnym narzędziem do tego, by pokazywać obumieranie materii. W optyce reżysera przyroda na wyspie pozostaje dzika i nieokiełznana, ale znajduje się rownież w fazie rozkładu, być może tlen odbierają jej narzędzia, przedmioty i inne wytwory człowieka (kręcone zresztą z podobnym namaszczeniem). Na temat samotności głównej bohaterki – zestawionej dość klasycznie z obłędem – pracuje cała scenografia, eksplikują go wszystkie wizualne metafory, z montażem atrakcji na czele; psychizacja krajobrazu obejmuje tu nawet pozorny azyl, czyli spowite mrokiem bądź zalane krwistoczerwonym światłem mieszkanie kobiety.