Żeby nie było śladów

Gdzie obejrzeć Żeby nie było śladów film online?

Żeby nie było śladów:  Polska, 1983 roku. W kraju wciąż obowiązuje, mimo zawieszenia, wprowadzony przez komunistyczne władze stan wojenny, mający na celu zduszenie solidarnościowej opozycji. 12 maja Grzegorz Przemyk, syn opozycyjnej poetki Barbary Sadowskiej, zostaje zatrzymany i ciężko pobity przez patrol milicyjny. Przemyk umiera po dwóch dniach agonii. Jedynym świadkiem śmiertelnego pobicia jest jeden z kolegów Grzegorza, Jurek Popiel, który decyduje się walczyć o sprawiedliwość i złożyć obciążające milicjantów zeznania.  Zbrodnia, która poruszyła cały naród. Grzegorz Przemyk umiera na wskutek ciężkiego pobicia przez funkcjonariuszy milicji. Komunistyczny reżim usiłuje obarczyć winą pracowników pogotowia.

Opis filmu

Zatrzymanie i pobicie przez funkcjonariuszy ZOMO warszawskiego maturzysty Grzegorza Przemyka zapoczątkowało społeczne protesty, ale też skłoniło komunistyczny aparat represji do wdrożenia wielkiej mistyfikacji. To opowieść o zbrodni bez kary, ale przede wszystkim o totalitarnej władzy, która nie cofnie się przed niczym – nawet najbardziej absurdalnym kłamstwem – aby osiągnąć swój cel.

Fabuła filmu

Polska, 1983 roku. W kraju wciąż obowiązuje, mimo zawieszenia, wprowadzony przez komunistyczne władze stan wojenny, mający na celu zduszenie solidarnościowej opozycji. 12 maja Grzegorz Przemyk, syn opozycyjnej poetki Barbary Sadowskiej, zostaje zatrzymany i ciężko pobity przez patrol milicyjny. Przemyk umiera po dwóch dniach agonii. Jedynym świadkiem śmiertelnego pobicia jest jeden z kolegów Grzegorza, Jurek Popiel, który decyduje się walczyć o sprawiedliwość i złożyć obciążające milicjantów zeznania. Początkowo aparat państwowy, w tym Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, bagatelizuje sprawę. Jednak gdy ponad 20 tysięcy ludzi przemaszeruje przez ulice Warszawy za trumną Przemyka, władza decyduje się użyć wszelkich narzędzi przeciwko świadkowi i matce zmarłego, aby ich skompromitować i zapobiec złożeniu przez Jurka zeznań w sądzie. Rozpoczyna się, nadzorowana osobiście przez Ministra Spraw Wewnętrznych, generała Czesława Kiszczaka, operacja „Junior”, której głównym celem jest powstrzymanie Jurka przed ujawnieniem prawdy oraz zrzucenie winy na sanitariuszy, którzy wieźli Przemyka po pobiciu na pogotowie. Armia esbeków zaczyna śledzić Jurka i jego rodziców, inwigilując ich życie prywatne 24 godziny na dobę, zaś media i prokuratura są kierowane i naciskane przez władzę, aby do opinii publicznej trafiały tylko „właściwe” komunikaty. Z kolei Barbara Sadowska nie traci nadziei na sprawiedliwość, a przedstawiciele władzy państwowej i specjalna grupa śledczych prowadzą kolejne narady, jak ukręcić łeb sprawie Przemyka.

„Bijcie tak, żeby nie było śladów”

Film w rezyserii Matuszyńskiego. Osiemnastolatek wychodzi ze znajomymi na miasto, by uczcić pierwsze zdane egzaminy maturalne. Wesołą zabawę przerywa rutynowa kontrola dokumentów. Chłopak nie zgadza się pokazać dowodu osobistego, w związku z czym zostaje zatrzymany. Do radiowozu trafia wraz z przyjacielem, który towarzyszy mu także na komisariacie. Zna swoje prawa, więc tam również nie chce się wylegitymować. Zostaje za to brutalnie pobity przez funkcjonariuszy, którzy w stanie agonii przekazują go wezwanym na miejsce sanitariuszom. „Jest pijany, naćpany i psychiczny” dowiadują się medycy i przyjmują tę wersję wydarzeń, mimo, że przyjaciel chłopaka zapewnia, że jest inaczej. Ta wersja zostaje także potwierdzona w szpitalu. Osiemnastolatek wraca do domu. Po trzech dniach od pobicia trafia na stół operacyjny, jednak nie da się go już uratować. Umiera wskutek odniesionych na komisariacie obrażeń. Opisana tragedia miała miejsce w Polsce, w 1983 roku. Nie bylibyście jednak zaskoczeni, gdyby chodziło o rok 2021, prawda?